ust edit:prim icin olsa bu saatte yazmazdim iki dakikanizi ayirip okuyun .

Artık patlamalar sanki anormal değilde normalmis gibi bi algı yapmaya başladılar ülkemizin merkezinde kolayca sivil halkı ele aldılar...
her patlamadan sonra kuzenimi ararim kolay değil yakınlarını kaybetmek ben cok yaşadım bu acıyı gecen ki patlama günü de hemen aradım ama ulasamadim telefonu calmiyordu bile cok korktum basta kimseye söyleyemedim ya başına birsey geldiyse halam yıkılirdi iki tane de yurt dışında abisi vardi kuzenimin bu kadar üstüne dusmemin sebebi tek kız kuzenim olmasıydi ilk otobüsle ankaraya gittim kaldığı yurda gitmek geldi aklima dualar ediyordum yolda neyse ki sabaha karşı vardim hemen yurda gittim patlamanin olduğu bölgeyle alakasiz bi yer ama patlamanin olduğu yere cokca giden bir kuzenim orda çekildiği çok fotoğrafi vardir ankaralilar bilir neyse gittim yurduna isim soy isim verdim lutfen bekleyin dediler beklemeye basladim merdivenlerden inen kuzenimi görünce buruk bi mutluluk oldu patlamada hayatını kaybedenler varken ben kuzenimi kaybetmedim diye sevinecek olsam iste o zaman bunu yapan hainlerin istediğini vermis olurdum.
arkadaşlar çok zor gerçekten.