bu gün 4. ygs sınavıma girdim. her sene girerim neyse konuya geçeyim. çıkışta bir nefes alıp insanları izlemek için geçtim merdiven başına izledim. başka hayatlara yakınlaşıp empati kurmak bana her zaman huzur verir.

tam kapıdaki ağlayan kıza dikkatim kesilmişti ki hemen arkasından bir çarşaflı kız çıktı binadan. bir anda sessizleşti etrafım. 60-65 yaşlarında bir amca. yaklaştı merdivene yüzünde tebessüm. gelen kıza doğru güleç olmaya gayret gösteriyordu. kız son basamağı indi ve hızlı adımlarla amcanın önünden yürüdü. amca yanından kızın suratına bakmaya çalışarak takip etti..
maşallah kızım iyi geçti ha?
iyi geçti ha kızım inşallah?
kızım maşallah iyi geçti inşallah...
(tebessümü hiç ekgib etmeden cevap alamasada soruyordu.)
çevre bakışları bir tek kızın umurundaydı anlaşılan. kısık sesle 'evet baba' dedi. arkadan cık cık seslerini işitebiliyordum. kız telaşla cantasını düşürdü. amca hızla topladı çantayı gülüşünü hâlâ koruyordu. az ileride araçlarına bindiler. kız babasına sarıldı araçta. amcanın gözleri dolar gibiydi.

vay be dedim içinden. beyler açık ve net bildireyim ateistim. ama kimsenin kılığına kıyafetine karışmam. bu insanların ne suçu var. böyle insanlık olur mu. böyle memleket olur mu. dank etti sonra kafama. işte bu yüzden bölünüyor Türkiye dedim. hep bir dışlama hep bir üstten bakış.

yapmayın beyler. bunları bu insanlara yapmayın.