Ben başlıyayım belki okumak isteyen olur.

Daha 2 aylıkken memleketimden kopup , başka şehirde yetiştirilmeye başladım. Çocukluğum hep yalnız geçti benim. Hani çocukken sokağa çıkar ne bileyim saklambaç veya top oynanırdı. Ben hiç çıkıp oynamadım. Ben hep pencereden izleyen çocuktum. Çünkü anneme göre sokak kötüdür. Sokakta kötü sözleri öğrenirsin , kavgayı öğrenirsin. Çocuğunu öyle büyütmek istemiyordu. Sokak hayattı bilmiyordu. Ama bilmiyordu ki kendi elleriyle çocuğunun hayatını karartıyordu. Beni yalnızlığa alıştırıyordu. Benim tek bir arkadaşım bile olmadı beyler çocukken. Öyle yaramaz bir çocukluk dönemi de geçirmedim. Etrafı karıştıran bir çocuk değildim. Durumumuz pek iyi değildi. Evde bulduğum plastik şişeyi araba yapar günlerce onla oynardım. Hiç zarar vermezdim etraftaki eşyalara.

ilkokula başladığımda daha ilk günden annemi eve gönderip evde ki işleri yapmasını akıl edecek kadar olgunluktaydım. Benim yaşımda ki çocuklar okula anne ve babalarıyla gelirken , ben ise tek başıma okula gidiyordum. En arka sırada tek başına oturan ve hiç arkadaşı olmayan o çocuk bendim beyler. Elime şimdiye kadar tek bir tane ders kitabı alıp çalışmışlığım yoktur. Ama derslerim nedense hep iyidir. Onur ve Takdir belgeleriyle doludur evim.

Ve ilk arkadaşım. 2. Sınıfa geçtiğimde bir gece evde yine kendi imkanlarımla yaptığım oyuncağımla oynarken, abimin beni izlediğini fark ettim. Bana acımış olacak ki yanıma gelip, "Yarın sana yeni arkadaşını getireceğim." demişti. Heyecanlanmıştım beyler. ilk defa heyecanlanmıştım. O gece heyecandan ve düşüncelerden uyuyamamıştım. Düşünüyordum acaba kız mı erkek mi ? Benle aynı yaşta mı ? Nerde oturuyor bize yakın mı ? Beraber her gün oynayabilecek miydi ? Bunları düşünerek sabaha kadar oturdum. Sabah her zaman ki gibi okula gittim ve geldiğimde her şey değişecekti. Geldim. Odamda beyaz kutuya benzer bir şey duruyordu. Evet bilgisayardı bu. O zaman anladım ki benim tek arkadaşım olabilecek bir insan değildi bir bilgisayardı.