konuştuk biraz... en çok o konuştu aslında, ben beton bir duvar gibi bakakaldım sadece çünkü, suspus... yıllardır şiddet görüyormuş aysel. ve birkaç aydır ayrılsalar da boşanmayı sürekli reddeden kocasınca artık ileri düzeyde şiddet görüyormuş aysel. bu defa bayağı ileri gitmiş ve geceyi hastanede geçirmesine sebep olacak kadar canavarlaşmıştı işte kocası. yine de öyle acı bir heyecanı vardı ki aysel'in, ağlamaklı mutluydu, daha önce hiç tecrübe etmediğim bir mutluluk tonuydu bu. 'uzaklaştırma aldı, artık yanıma yaklaşamayacak, beni dövemeyecek' diyordu umutla, hem artık tek celsede boşanabilecekmiş de... bunca acıya ve yıllar yılı işkenceye rağmen böyle bir şeyden bile mutluluk ve umut çıkarabilmesi beni ayrıca bir yerin dibine sokmuştu. hepimizin acı tecrübeleri vardı elbette ama onu öyle görünce benimkiler ne de yavandı. ve o hayat, o yazgı, ne de aşağılıktı...