yasim 18 iyi bir universitede hazirlik öğrencisiyim. pgibolojik olarak cok zor zamanlarim oldu. hic ozguveni yuksek biri olarak yetismedim/Yetiştirilmedim. arkadaslarim beni cok iyi bilir gerektiginde benle rahatca dertlesir ama cok azi icimdekileri biliyor.

daha once sevgilim olmadi. hayatimda ilk defa bir kiza tutuldum, gittim soyledim reddeti. o zamanlar ergenligin verdigi degigib duygularla agir bi cokuntuye girdim. bunun gibi degigib kendi icimde buyuttugum bir suru olayim var. her animda keske biraz daha acik sozlu, rahat girisken olsaymisim diyorum.

cok kez bundan kurtulmayi denedim. suan biraz daha iyiyim ama arada gelen yuklu duygular karsisinda caresiz kaliyorum, suan bunlari yazarken hissettiklerim gibi. ben bunlari haketmiyorum.

arkadaslarimi durmadan kafamın icinde yargiliyorum, sanki dunyanin en iyisi benmisim gibi. ama hepsini seviyorum boyle dusuncelerle kafami yormamaya calisiyorum surekli, cunku onlar da beni seviyor. yine surekli kusur ariyorum. bazen diyorum ki benim sukretmem gereken bir suru sey varken(allahasukur ailem sag arkadaslarimla aram iyi sagligim yerinde) neden dusuncelerin arasinda boguluyorum.

cok tembellestim. artik hayat cok sıkıcı geliyor. hic bi hobim yok. spor yapiyorum fakat cogu zaman useniyorum. sokaga cikmaktan korkuyorum(son zamanlardaki teror olaylari, kavgalar, bicak sopa vs.). kendimi koruyacak gucu kendimde bulamiyorum disari her adim attigimda olecekmisim gibi hissediyorum.

sizce hayat hala yasamaya deger mi beyler? tekrar soylemek istiyorum benim ne cocugum ailem vs vefat etti ne kotu bisey yasadim allahasukur gecinebiliyoruz borcun harcin arasinda fakat ben boyle yasamak istemiyorum, her isten kacmak tembellige vurmak soyutlanmak korkmak istemiyorum beyler.