bi arkadaşım var pampa. 2 sene kadar once akcıger kanserı teshısı kondu. 25 yasında iken. sigara alkol falan da kullanmazdı. aılesınde de daha once hıc kanser vakası olmamıs. son safha metasfaz da teshıs edıldı. yanı sıfır sans. ilaclar tedaviler falan ıkı yıldır surundu çocuk.. gecenlerde(1 hafta kadar önce) beni aradı. hasta yatagında gecenın bı vaktı. kanka ben artık gıdıom sayılı gunler hıssedıom falan dedı. konusabılmek ıcın bıle zorlanıodu sesı. ben buna hep gel sana motor kullanmayı ogreteyım bırlıkte turlarız uzun yola falan cıkarız derdim eskıden cok korkardı. hıc ıstemedı. arkama bıle bınmezdı. o konusmalardan bahsetti. bana "kanka bilio musun sadece 1 hafta eskısı gıbı saglıklı olarak ömrüm olsa o motora bıle binerdım.. hayat çok güzelmiş lan ben yaşayamadım, benım yerımede yasa puşt, her anını hisset, acılarını bile sev, acılarıyla güzelmiş hayat amk" dedi. dua etmemı istedi ailesi kalanları için endişeliydi.
şimdi bile gözüm doluo! o çocuk her aklıma gelınce yatıosam uyanıp yuzumu yıkayı dısarı cıkıyorum. bir zorluk cıkıo işte hayatta ilişkilerde yada sporda falan, tam gücüm tükenecekken aklıma o gelıo ve o olsaydı şimdi bu mesafenın iki katını koşardı diyip kendimi ileri doğru atıyorum. bana güç katıo. onun acısından destek alır hale geldım bende.
uzun lafın kısası o acılar içinde yatakta günlerce uyuyamıyorken 1 gece bile olsa sağlıklı olmak için mucadeleye sahip iken bizlerin zorluklar acılar veya dertler karşısında hemen işin kolayına kaçıp kendimizi öldürmek istememiz lüks bence. hayat acısız hep galip gelinen mucadelelerle dolu olsaydı bı anlamı lezzetı veya degerı olmazdı bence. önemlı olan kazanmak değilmiş. mücadele etmek son nefesine kadar pes etmemek acının üstüne yürümekmiş!
bi düşün bunları derim pampa!!!