Normalde kontrol kulesinden ne olursa olsun ayrılmamam gerekiyordu ama o an düşünmeden aşağı indim ve kapıyı kilitledim, yakında olduğunu biliyordum, odaya döndüğümde radyoyu duydum, "kule, inişe hazırlanıyoruz, yönlendirme ricadır"
Hemen cevap verdim
"3 derece sağa kayın lütfen"
"Anlaşıldı, ışıklar görünüyor, görüşmek üzere"
Camdan baktığımda uçağı görebiliyordum, kadını göremiyordum ama, derin bir nefes çektim, bu konuyu uçak indikten sonra halledecektim, o an büyük bir gürültü koptu, inanmak istemedim ama kitlediğim kapı açılmıştı, nasıl açtı felan derken tüylerim gine diken diken oldu, sanki vücudum bişeyleri hissediyor ama ruhum hissetmiyor gibiydi, ilk düşüncem gine kendimi tuvalete kitlemek oldu, ama yapamadım, radyoyu bırakamadım, metal merdivenlerde ayak sesleri gittikçe yükseliyordu, ama bu sefer koşmuyordu diye rahattım hafiften (bunu gülerek söylüyor), ama ses çok agresifti, sanki bilerek sert basıyordu adımlarını
"656, trafik kontrol, inişe geçebilirsiniz" ve işte tam o anda kapım açıldı, işte o an ne kadar korktuğumu hissettim, şimdi nerdeyse 70 yaşındayım ve ne kadar korktuğumu söylemekten çekinmiyorum, okadar çok korkmuştumki arkamı dönemedim inanabiliyormusun? Arkamı dönüp yüz yüze gelmeyi zütüm yemedi, bu alışıldık bir durum değildi, ben çok rasyonel biriyimdir, askerken yaşadığım olaylardan tut kamyonun ezdiği güne kadar hep sakin kalmışımdır (kamyon kazazı geçirdi altında kaldı ondan bahsediyor) ama o an sadece radyoya bakabiliyordum tek, kafamı bile çeviremiyordum, şimdi eminim internetteki arkadaşların gülüyordur bana, ama emin olun benim yerimde kim olsa aynı reaksiyonu verirdi, vücudun normal işlevini yitiriyor panik halinde