"Tabiki, indirelim şu uçağı ozaman" diye cevap geldi, o esnada aşırı kar yağışı vardı, neyseki pisti temizleyen elemanlar eve gitmeden önce pisti tuzlamışlardı pist kar tutmuyordu, ozamanlar kurallar daha rahattı, piste baktım temizmi diye ve birdenbire tam onu unutmuşken gine o kadın belirdi, pistte yavaşça yürüyordu, kuleye yaklaşık 100 metre ilerdeydi, yanıl ayakları buz tutmuş asfaltta yavaşça ilerliyordu, bu durumdaki en kötü şey gine gözlerini bana dikmiş olmasıydı, deli gibi gözleriyle öylece beni izliyordu, tam bu esnada bu kadında olan en ürkütücü şeyin ne olduğunu farkettim, gözlerini kırpmıyordu, tam 2 dakika boyunca iyice baktım, rüzgar, kar, fırtına yüzüne vuruyor ama gözlerini asla kırpmadı, sanki bir salise bile gözlerini benden ayırmak istemiyordu
"656 nolu uçak, yüksel, tekrar ediyorum, bir sonraki komünikasyona kadar yükselmeye gayret et" diye pilota seslendim
"Trafik kontrol, 656 ben, negatif, bu rüzgarla yükselmemin imkanı yok, inmemiz lazım, onaylıyormusun? 6 dakikamız kaldı"
insanların hayatını riske atamazdım ve indirmem lazımdı farkındaydım, pistteki her ne taksa ona rağmen inmesi gerekti bu uçağın
"656 iniş yapabilirsin" dedim
Radyoyu kapatıp camdan bakmaya başladım, 20 metre uzaklıktaydı bu sefer ve kuleye yaklaşıyordu