“82 nolu uçak, kontrol kulesinden sesleniyorum, neler oluyor?”
radyo hışırtılar çıkarmaya başladı
“ça…aç…ç…a…” duyduğum tek şey buydu
“82 nolu uçak, lütfen tekrar et, kesintili geliyor sesin” diye seslendim
ne gece be diyerek off felan çekmeye başladım
radyo birden tekrardan sinyal almaya başladı
“aç..AÇ…KAÇ. KAÇ. KAÇ”
“82 nolu uçak, kaçmı dedin? Lütfen tekrarlarmısın?"
ama ne yazıkki hiç bir cevap gelmedi, uçak çoktan uçup gitmişti bile, sandalyeme çöktüm ve olan bitene anlam vermeye çalıştım. Kaç? Neden kaçim? ne oluyor derken aklıma o kadın geldi, hemen dürbünüme sarıldım, gözlerini bana dikmiş bakıyordu, rahat bir 200 metre mesafe vardı aramızda, gecenin bir köründe bişekil gözlerini bana dikmiş bakıyordu, gözleri okadar açıktıki nasıl anlatsam bilemedim şimdi, biri birşeye çok şaşırır ve gözlerini iyice açar ya hani, işte öyle birşeydi, tam ben bunun ne anlama geldiğini sorgularken birden bire benim bulunduğum kuleye, bana doğru depar atmaya başladı ve halen bana bakıyordu, yemin ederim size tüylerim diken diken oldu o an, sanki üzerimde binlerce karınca geziniyor gibi bir his kapladı beni, ben pek kolayca korkan biri değilim, 6 yılımı jöh olarak diyarbakırda geçirdim, ama bu durum farklıydı, bana kaç diyen pilotumu dersin üzerime doğru depar atan kadınımı dersin çok garip bir durumdu yani