Bazen
Düşünüyorum da, çoğu insanların egosundan dolayı yürüyemediğim bir yolda neden hala inatla ilerlemeye çalışıyorum? Beynimi bu aralar kullanamıyorum durdu sanki, bir tartışma konusunda artık konuşamıyorum hata olduğunu bildiğim halde bir karşılık veremiyorum susuyorum. Sorulan sorulara yalan cevap vermeye yalan söylemeye o kadar alıştım ki artık bilinçsizce ağzımdan çıkan 10 kelimeden 3’ü yalan oluyor. Sevmiyorum tabi bu olanları ama insanlar ancak ve ancak bunu hakediyor gecenin bi vaktinde benim düşündüklerimi benden önce kaç kişi düşünmüştür? yanılmıyorsam baya bi az hiç bir konuda kesin olarak bi bilgim yok. Ne düşündüğümü bile bilmiyorum yazamıyorum dıbına koyim…. daha doğrusu düşünemiyorum artık çevremde ki insanlar beni kendi beyinlerine benzetti nerdeyse onlara özeniyorum artık diyeceğim uzun bir yazıdan kaçan insanlar bana gerizekalı olduklarını vaad ediyor. Geçmişimi hatırlıyorum ve iğreniyorum geçmişimden o intiharları tekrar tekrar yaşamak istemiyorum. Şeymaya, serapa, ireme , ayşene, fatoşa, yasemine ve en önemlisi ona kesinlikle dönmek istemiyorum. artık onlarla yaşadığım her dakika bana kabus olarak beliriyor. Birçok dostumu kaybettim elimde kalanlarıda kaybedip kendimi bulmak istiyorum bir ömrümü verebileceğim bir kadına aşık olmak istiyorum. Evlilik hayallerini kurmayı hiç sevmedim kurmamda. Bu benim için büyük bir yıkım olur kendimi kaybederim. Gerçi bulmuşta değilim ama hayatımın 4/1 ini bu odada geçirdim. Bu odada kaç tane hayal kuruldu tanrı bile bilmiyor. Kaç kez sevişildi onu biliyorum çok saçmaydı zaten hatırlamak bile istemiyorum bazen. Bu odaya benim haricimde kaç insan girdi zorlasam tahmin ederim fakat kesin bi sayı veremem hayatımı verdim ben bu odaya kaç kutu ilaç içtim orası bile belli değil. Ben asla bileklerimi kesip intihar etmiyeceğim bu odada etraf batar sonra annem uğraşır dayanamaz benim kanımı görmeye bişey olur. Kendimi asabilirim temiz iş aslında inadına yanlış düğüm atarak acı çekerek ölmek benim hayalim. Çünkü bedenen hissedeceğim son duygu olacak huzurlu bi şekilde ölmek insanın en büyük acısı olur heralde. Benim için hayatından vazgeçmeye çalışan birini de tanıdım. ilişkimizin ilk günleride beni öpen insanı da. Anlatmıştı bi kaç gün önce saçma sapan bi hikaye yine bi dediği bi dediğini tutmuyordu aslında ama yinede dinledim. Çünkü özlemiştim kafamı yastığa bastırıp sessiz bir çığlık attım. Eğer doğruysa 18 yaşında ki bir kız çocuğu için fazla saçmalık bu hikaye kilo almış galiba son gördüğümde….
bu günlerde yine birşeylerin peşindeyim dün gördüğüm rüyayı hatırlamaya çalışıyorum 3 gündür tabi 1 saniyesini bile hatırlamıyorum.Bir insan alzehimer hastası olursa ne yaşar diye düşünmüştüm. Galiba cevabını buldum. Delirecek gibi oluyor insan hatırlamaya çalışırken bilinçsizce kalkıp dolanıyorum etrafımda hatırlayamıyorum bun çeşit bi azap lan diyorum Tanrı’dan hesap sormak gibi olmasın NEDEN? diye soruyorum sadece kendime değil bütün dünya’ya bütün evrene bütün tanrılara bir cevap gelmiyor. Ve kendimi uyumuş olarak buluyorum bi an. Kalktığımda telefonum bildirim ışığı her zaman yanar alıştım gözümü açar açmaz telefonuma bakıyorum. Ama asıl beklediğim ondan gelen bir mesaj var mı? yok 1 kez gelmişti sadece şu 1 hafta içinde. Ama düşündüm bi anda ben hiç atmadım ona içimden geldi bu sefer ciddi ciddi ben attım saat 07:24’te saat 07:50 ile 08:10 arasında görecek bu mesajımı en azından uyandığımda bir mesaj olacak telefonumda.

Not: Bu yazımda asıl anlatmak istediğim konu kafamın karışık olması kısa bi cümleyle anlatamazdım çünkü; bu kadar karışık olduğunu bende bilmiyordum.