Herzamanki gibiydi bugün. Kalktım. istemesemde kalktım. Yatakla bütünleşmek istesemde kalktım. Malesef kalktım. Okula vardığımda insanları görmekten nefret ediyordum. insanlar herzaman herzamanki gibi davranırlar. Dersler boş olduğundan öğle arasına kadar uyudum. Öğle arasında tost yedim. Kahve aldım ve bir masaya oturdum. Bu lanet insanları inceliyordum. Herbiri mutluydu. Aptalca bi şekilde. Yanıma biri yaklaştı. Zenci denecek kadar esmerdi. Panpa bu mektup sana dedi. Mektubu masanın üzerine bıraktı. Belliki aşk mektubuydu. Hayatımda hiçbizaman sevgilim olmamıştı. Sevgilisi olacak kadar aptal biri değildim. Aşk aptalcaydı. Bugüne kadar hiçbizaman aşık olmadım. Olmayacağımda. ASLA. Mektubu hiç açmadım. Kahvemin tadını bozmuştu. Buruşturup çöpe fırlattım. Deliksiz girdi. Tabiki o anda herkesin bana baktığını tahmin edebilirsiniz. Mektubu gönderen kız diye tahmin ettiğim kişi ağlıyordu. insanlar genelde ağlayan birini görünce üzülür. Ben keyif alıyordum. Fakat yüzümde tek kas oynatmadım. Ben duygusuzdum. Duygularım yoktu. Ben karaydım. Kapkara. Çıkışta kız yanıma geldi. Mücahit ben sizi yanlız bırakıyım diyerek pis bi gülüş attı. Kızın arkadaşlarıda yanındaydı. Onlara gidin dedi. Kız bana dediki: "Duyguların nerde senin? En son ne zaman kullandın?" Cevap vermedim. Sanki hiçbişe olmamış gibi yürümeye devam ettim. Bu çok güzel bi duyguydu. insanların canının acıması bana herzaman zevk verir. Konuşsaydım ona duygularımın olmadığını en son 6 yaşında gülmek için kullandım derdim.

EDiT: başlık tutmadı sandım çok özür dilerim