insanların iki yüzlü olması olabilir veya her girdiğim ortam da samimiyetsizlik cıvıklık hissediyorum. her yanımız çıkar ilişkisi dolu, böyle bu ortamda dost dediğin birilerini bulmak zor , bulsan bile iki gün sonra arkandan vurmayacağı malum.
sevdiğin değer verdiğin insanların hepsini seni yarı yolda bırakması olabilir, sen ona o kadar değer verirken onun sana iğne ucu kadar değer vermemesi olabilir.. değer verdiğin insanları kaybetmekten korkarken karşıdakinin kılını oynatmaması olabilir..

Birde tabi ki dışlanmışlık hisse var ama bu daha farklı hani böyle zevk aldığın şeyler toplum da ki kişilerden o kadar farklıdır ki hiç biriyle anlaşamazsın o zaman dışlanmış gibi hissedersin. kısacası kafana göre birini bulamamak..

dünyanın ve hayatın iyi yönlerini değil kötü yönlerini görüyorum , görüyoruz. bazı insanlara hayat toz pembe onlar işte mutlu insanlar.. veya salak..

Dış görünüşünden dolayı dışlanmışlık da olabilir. Her çaba dan sonra yine aynı yere dönmekten bıktığın zaman artık koy zütüne moduna giriyorsun hayatına 4 duvar odada devam ediyorsun..

ben insanları iki türle ayırıyorum iyiler ve kötüler olarak .. maddi, manevi olarak ayırmıyorum kimseyi o yüzden kaybediyoruz.. toplumda ki çoğu sosyal olarak bahsettiğimiz kişiler o kadar ayrımcı ki onların yanında bulunmaktan bile tiksiniyorum ..

daha çok şey sayarım da üşendim.
Peki ya sen niye bu şekildesin?