Kişiden kişiye değişir, ama bana göre asosyalliğin üç evresi vardır..

(Bu yazdıklarım asosyalliğe doğru itilenleri bağlamaz.. Kendi isteği ile toplumdan az da olsa uzaklaşmak isteyenler hakkındaki düşüncelerimdir)

birinci evresi
Asosyalliğin birinci evresi uzun sürmezse zararsızdır aslında.. Sadece bir müddet her şeyden uzaklaşıp kafanı dinlemek istersin.. Kendine zaman ayırmak istersin.. Bu dönemde sevdiklerin, çevren ile olan bağlarını gözden geçirirsin ve hatalarını tartarsın.. Bir nevi özüne dönersin..

Şayet bu dönem uzarsa ve bu durumdan zamanla hoşlanırsan ikinci evreye adımını atmış bulunursun..

ikinci evresi
Asosyalliğin ikinci evresinde, çevren ile arandaki mesafa daha da büyür.. iş güç sahibi değilsen, uyku düzenin bozulur.. Eskiden zevk aldığın aktiviteler cazibesini yitirir.. Evde, odanda daha rahat hissedersin.. Yemek düzenin değişir ve kilo almaya eğimli olursun.. "Ben iyiyim" diye kendini kandırmaya çalışırsın.. Kendini buna inandırırsan üçüncü evreye adım atmış olursun..

Üçüncü evre
Bana göre asosyalliğin son evresi.. Kendini tamamen hayattan ve insanlardan soyutlamışsındır.. Dışarıya çıkmadığın için gün ışığı rahatsız edicidir.. Umursamaz bir halin vardır artık.. Yaşamaktan bezmiş de olabilirsin.. Her gün aynı rutinlikte geçmektedir.. işin kötü yanı bunu değiştirmek için hiç bir şey yapmıyorsundur.. Yalnızlığa dair bir çok şeyi kabullenmişsindir artık.. Hayata dair umutların heveslerin kalmamıştır..

Her şey dozunda güzeldir.. Yalnızlık da öyle.. Bir müddet inzivaya çekilmek insana bir çok özellik katabilir.. Yalnız ince çizgiyi aşarsan kaçınılmaz sonu hazırlamış olursun.. Kim son nefesini yalnız vermek ister ki..?