Sonra bir 3 aylarda sahura kalkmak için alarm kurmuştuk ve yattık. Gece tam sahura yakın bir saatte bir ses işittim alarm sandım ve uyandım. Tam annemi kaldırmaya giderken annemin gölgesini odadan çıkarken gördüm ve yemek hazır olunca beni uyandırır diye düşünerek yattım. Uyandığımda sabah olmuştu, neden beni kaldırmadıklarını sorduğumda bizde uyanamadık alarm çalmamış dediler. Bu o zamanlar beni düşündürüp korkutmasa da, şuan bunları yazarken tüylerim diken diken oluyor. Anneme onu gördüğümü söyledim ama o gece hiç uyanmadığını söylemişti. Daha sonra anneme bir şeyler oldu kendi kendine konuşmaya, yemek yememeye, kimseyle konuşmamaya, bir noktaya odaklanıp başka hiç bir yere bakmamaya, ve sürekli sallanmaya başladı. Daha sonrada bir kaç kez intihar girişiminde bulununca babam annemi pgibiyatriye zütürdü. Gittikleri gibi geri geldiler çünkü annemi hastaneye yatırmak istemişlerdi ve babam buna izin vermemişti. Annemin raporu hala hastanede bulunmakta yani anneme deli demişlerdi. Ama annem deli değildi biz biliyorduk sadece bir şeyler yanlıştı bizim fark edemediğimiz bir şeyler vardı. Evimizin içinde dolaşan gölgeler içimizi ürperten ayak sesleri ardı arkası kesilmeden devam ediyor ve belirtiler sürekli olarak artıyordu ve annem gece tam saat 3 te onun ismini söyleyen birisi olduğunu onu uyandırdığını sonrada ezan okunduğunu söylüyordu.