Günler geçmekte ve ben hala deli bunalmaktayım. O denli hareketsizim ki artık, kaslarım herhangi bir eylem fikrinde bile sızlamakta, harekete karşı adeta direnmekteler. Zıplayan şu lastik toplar gibi oldu moralim. Saçma sevinçler aniden gelip birkaç dakika kalıp gidiyorlar.

Kimileriniz bu ruh halini durgunluktan mutluluğa geçiş olarak adlandırabilir fakat bunun böyle olmadığını size şöyle açıklayayım: Bu, tanrının yüce taşaklarını zıplatarak benimle alay etmesidir, bu bana mutluluğun ve neşenin "var" olduğunu gösterip vermemektir. Ruh halimi kötü de olsa stabilize tutmamı engelleyip yıldırıp yıpratmak için yapılan sürtünme kuvvetidir.. Mutluluk bile mutsuzluk getiriyor artık. Sanırım seçeneklerimi gözden geçirip kendimi köprüden aşağı serin sulara bırakmalıyım. Gerçi düşerken vazgeçip pişman olup yine üzülüp sonunda bunca şeyin bitecek olmasına yine sevinemem ben..