https://www.youtube.com/watch?v=4bS9Q6ZADfg

Annem ve Teyzem seslik bir şekilde bana baktı.
Duyulan tek ses suyun kaynarken çıkardığı sesdi.
Annem ağlamamak için kendini zor tutuyordu
belliydi,teyzem ise acıma duygusuyla beni
süzüyordu.

Evet halkıydım dedim kendi kendime.
Kendim teselli ettim.Masadan kalktım ve
odama geçip direk yatağa attım kendimi.

Bugün Hatice'nin son bakışını ve ilk gün ki bakışını
karşılaştırdım kendimce.ilk başta büyük bir UMUT
vardı gözlerinde,son bakışta büyük bir HAYAL KIRIKLIĞI

Bu ne biçim bir gündü.Gözlerimi kapattığım her an Hatice daha sonra
kalaşnikof sesleri geliyordu.Birbirine zıt iki şey.

Gözlerimi belki bu sefer olur diye kapattım.Ama yine
geldi aklıma... Kalkmak istedim fakat annem ve teyzem hala
uyanıktı.Onları daha fazla üzgün görmek istemedim.

Bekledim... Gecenin sessiz olmasını,sadece kendimi duyacağım
kadar sessiz olmasını bekledim.Balkona çıkar
gökyüzündeki karanlığa bakar,sadece kendimi
dinlerdim.

Bir sağa,bir sola döndüm ama bir türlü rahatlayamadım.
Sadece kalbim de değildi sıkıntı.Bütün vucudu kaplamıştı
bu pişmanlık,utanç,hüzün ve nefret.

Gözüm yavaş yavaş kapandı beyler.Sonunda kapanıyordu.
Gecenin sessizliğine,yatağıma ve yastığıma kapandım...