devam ediyorum beyler.
ben hastanede kalıyorum, uyandım falan, annem girdi içeri. ben annemi ilk defa böyle gördüm beyler, çökmüş kadın. o beni öyle gördü, ben onu öyle gördüm başladık ağlamaya, sarıldı öptü falan. ağzımdan tek kelime çıktı beyler, teyzem dedim. sustu, baktı, ağladı sadece. o gün orada 11 kişi ölmüş, ama şoför ölmemiş amk, ölmemiş şerefsiz, ameliyat olmuş, ama ölmemiş. ben hep doktor olmak isterdim, o an doktorların o bini kurtardığını düşününce vazgeçtim beyler, hayallerimden vazgeçtim. ben hastaneden çıktım, ayağım ve kolum kırık, kaşım yarık, ufak tefek şeyler. cenaze evine gittim, dayımlara. ortam berbat, herkes yerlerde, beni gören bayılıyor zaten, benim pgibolojim batmıştı daha da kötü oldum. klagib bir cenaze oldu, hep gittiklerimden. ama bu sefer benden bir parçayı uğurladık beyler. akşam misafir odasında oturuyoruz hepimiz, dayım, ben, annem, babam, kuzenlerim ve akrabalar. beyler annem öyle bir cümle söyledi ki o an, ben neden ölmedim diye ağlamaya başladım. kuzenin ölmeden önce ismini sayıklamış dedi bana, ben böyle olmamıştım daha önce, hislerim karman çorman, gözlerimde yaşlar öyle birikti ki önümü göremiyorum. bıraktım kendimi ağladım. sonra dayım anlattı nasıl öldüklerini, teyzem çok hasar görmüş beyler, ben zaten görmüştüm ama. ameliyatta ölmüş, 21 nisan doğum günümde. kuzenim melek gibiymiş o an, tek bir çizik yokmuş yüzünde, beyin kanamasından kaybetmişiz. ben artık susun diye bağırıyorum ama ısrarla anlatıyorlar bana, nedenini hala sorgularım. 1 ay geçti üzerine, ilaç kullanıyorum deli gibi, ki hala daha kullanıyorum. dayımlara gittim ben, aşağıda dükkanları vardı, yazıhanesine girdim işte, kilitli çekmeceden dayımın anahtarlarını alacağım. açtım, açmamla kuzenimin hastane yatağında, ameliyat önlüğü ile çekilmiş resmini gördüm, duvara yaslandım, dur dedim kendime, bak bu resme dedim. aylardır tek bir resmine bile bakmamıştım yüzünü unutmak için. neyle savaşıyordum ki, baktım resme uzun uzun. harbiden de yüzünde tek çizik yoktu, ama gözlerinin etrafı mosmordu beyler, beyin kanaması işte bilen bilir. dayım geldi aldı resmi, yaktı. yıllar sonra neden çektin dedim, çok özlüyorum onu dedi, civcivleri kovalardı yakalamak için ama hiç yakalayamazdı, o geliyor aklıma dedi bana. yüzünü unutmayayım, son halini unutmayayım diye çektim dedi, zaten o resimden yarım saat sonra o da vefat etmiş. annem de gelseydi o gün benimle annem de vefat edecekti belki beyler. okuyanlara teşekkür ediyorum, kendinize iyi bakın, ailenizi sevin.
EDiT: teyzemin telefonunu bana vermişlerdi, not tutmuş hep günlük gibi. hala okurum unutmamak için, bir de teyzem bu şarkıyı çok severdi, ben ahmet kayayı pek sevmem ama anısına dinleyelim.
https://www.youtube.com/watch?v=1miwaIZwJbk