olmayacak işlerin peşinde hissederdim küçükken kendimi.

bana göre liseye geçmem, üniversite okumam bile imkansız gelirdi o zamanlar. kesin liseye geçemeden öleceğim, kesin üniversiteye gidemeden öleceğim dedim yıllarca. ama hepsi birer birer oldu. hepsi gerçekleşti. ama asıl olmasını istediklerim. onlar hep uzak bir hayal ve yoğun düşüncelerden ibaret kaldılar.

olmayan bir şeyle kendimi aldatıyorum. kendime soyut şeyleri düşünerek ihanet ediyorum. çizdiğim yoldan çıktım. ne eski yoluma geri dönebiliyorum ne de bu yolda ilerleyebiliyorum.

hep yaptım, yapıyorum. sadece bekliyorum. herkesin hayatındaki 2 ortak şeyden ikinci sırada gerçekleşenini..

ama korkuyorum. istemiyorum beklemeyi. bunu düşünmediğim bir hayatım olsun istiyorum. istiyorum ama benim dışımda isteyen yok sanırım. ve bilirsiniz, her şey istemenize ya da ne kadar çabaladığınıza bağlı değildir bazen. işte bu yüzden, istemenin yetmediği bir noktada asılı kalmış binlerce telaffuzdan ve hissiyattan ibaret bir duruş sergiliyorum. anlaşılma kaygısı taşımadan ama.. amasından emin değilim..