Bir tür uyumsuzum galiba. insanlara ağız tadıyla ırkçılık yaptırmıyorum mesela. Hiçbir zaman kabileci olamadık, bu evrensel bakışa sahip olmanın desavantajını hep çektim de. Dünya resmine şöyle bir bakmak insanların neyine yetmiyor anlamıyorum. Bir toz zerreciğindeki bir toz zerreciğiyiz oysa. Genellemek, hayatta kalmak için gerekli bir insan içgüdüsüydü evet. Fakat artık buna ihtiyacımızın olmadığı çağlara girmekteyiz. Ben bu çağa önceden adım atıp fazls mı ileri gittim, yoksa bu içgüdüyü kaybederek fazla mı geri kaldım? Bilmiyorum fakat bildiğim bir şey varsa o da mutsuz olduğum.