Ve ayrıca ölmekten çok korkuyorum tabi ki. Karşıya geçerken etrafımı dilenci veletler sarıyor. Ne de güzel profesyonel mazlum şu veletler! Uzatıyor mendili öyle bir "ağbi" diyor ki! Çocukcağız bunu oyun sanıyor, kendisi mutsuz bile değil belki, oyun yapmış mendili koşturup uzatmaya ve coin elde etmeye çalışıyor esasen. Şuncağızcık bir çocuk bile hissetmediği mutsuzluğu tokat gibi çarpıyor şehir yaşantısını. Halbu ki ben, ki mutsuzluğun Lordu; gün boyunca insanlara gülümsüyor veya üzülse bile en iyi ihtimalle kızgın görünüyor (ki kızgınlık, sinir harbi galibiyeti vesilesiyle zafer ve haliyle mutluluk getireceği için bir nevi mutluluktur), yekün olarak hiçbir hüzün parçasını belli etmiyor, anlatmaya çalışsa bile sohbeti domine etmeye üşenip karşısındakinin isteği doğrultusunda muhabbeti sürdürüyor, ve vakit geceyi bulup sefil bir sözlüğe içini döküp rahatlayamıyor... Bir sığınmacı veledin istemdışı oyunu başarısı sergileyemiyor işte yav hüzünlüyüm ulan anlamıyor musunuz!