Bazen bir an geliyor, sebepsiz bir mutluluk mesela. Allah allah diyorum insan hiç sebep yokken mutlu olur mu? Yürüyorum yolda, bir sigara yakıyorum ve düşünmeyi sürdürüyorum "bu his neyin nesi acaba" diye. Baharın yaklaşmasının kıştaki ilk esintileri olabilir miydi bu mutluluk kırıntısı! Sanmam, çünkü ben her zaman kış mevsimini severim.

Sonra bunun acaba uğursuz bir hastalık olup olmadığını düşünüyorum iyiden iyiye. Hormonlarım mı bozuldu acaba? Neler oluyor bana? O esnada sigara tutan elim ironik bir şekilde göbeğimden kalbime seri hareketler ile sıhhat yokluyor adeta. Bu anlamsız çabam yürüyüşümü de durduruyor tabi. Sonra etrafıma dönüp içimde var olduğunu zannetmediğim sıhhati etrafta aramaya koyuluyorum.