Beyler bundan yillar once sanirsam 10 yaslarinda hırçın ve bir okadarda merhametli bir velettim. bizim mahallede 80 yaşlarda Nazım adinda kör bir dede vardı bu dedenin karisi oleli cok olmustu bu evde tek yasiyordu. birgun mahallede top oynarken elinde birkaç poşetle evinin bulunduğu apartmana girmeye çalışırken gördüm hemen koştum yanına selam verdikten sonra kapıyı açtım. Nazım dede gecti ben arkasinda kaldım ve bina karanlik olduğundan ağzımdan o iç parçalayan kelimeler döküldü 'Nazım dede ışıkları açayımmı' ve o an içim parçalandı beyler buda boyle bir anımdır :(

Nazım dedeyi daha sonraki yıllarda parktaki serserilerden nasil korudugumu anlatacagim dinleyen varsa rezz