haziran günüydü
diplomalarımızı alacaktık.
liseyi bitirir gerekirse evlenir olmazsa üniversiteyi bitirirdik ama ne olursa olsun beraber olacaktık.
öğretmenlerimizde bu olay yüzünden bizim aynı sırada oturmamıza sıcak bakardı bizi görünce rahatsız olmazlardı.
ikimizin olmadığı yeri seçmeyecektik.
ikimizin olmadığı bir yerde bir hayal bile yoktu.
aşkım bir tanem meleğim demedim ona hiç bir zaman çünkü o bunlardan daha fazlasıydı.
o benim ömrümdü.
hiç gitmeyeceğini biliyordum.
o da benim gitmeyeceğimi çok kavga ettik hatta beni dövdüğü zamanlarda olmuştur.
ama yine barıştık.
onun sportmen dominant ve güçlü sahip çkıan biri olması benimde zeki bilgili ve yardımsever olmam aramızda başkalarının anlayamayacağı bir bağ yaratmıştı.
Güven buydu ölelim diye kararlaştırsak birlikte gider atlardık böyle bir kafadaydık.
kavga ne olursa olsun barıştıysak birbirimize sahip çıkacağımızı biliyorduk çünkü bir şey olursa birbirimizden başka kimsemiz olmadığını biliyorduk.
sınıftaki herkes oradaydı aliye hariç
telefonunu aradım evini aradım annesini aradım açan yok.
hiç birine kimse bakmıyor.
işte o gün beni babası aradı.
kızımı sana vereceğim diyen adam
aliyeye araba çarptığını söyledi.
komadaydı tam 50 gün
boyunca uyanmasını bekledim.
tepkisiz ifadesiz bir umutla birlikte
ben uyanacağına inanırken hastahane sigortası veya ailesi bunu karşılayamayacağı için fişini çekmekten bahsediyordu.
Nasıl karşılarım çok düşündüm.
aliyenin bir daha gelmeyeceğini o gün anladım.
işte o gün dünyam başıma yıkıldı.
son umut zerresi de kaybolmuştu.
hayatımı değiştiren kız artık yoktu.
o hayatımdı ve benden uçup gitmişti.
ölüm benim için bu demekti.
benden her zaman daha güçlü ilgili aktif neşeli sevgi dolu olmuştu ne yaparsam hiç bir zaman onu geçemiyordum.
acımı yenemezdim.
asla dengi olamayacağım ve tekrar sahip olamayacağım insanı kaybettim.
bu kaldırabileceğim bir acı değildi.
bu bir insanın dünyayı eliyle kaldırmaya çalışması gibiydi yapamazdın.
öyle bir şey olmadığına inanmak tek çözümdü.
zalime her şeye rağmen gülelim diyen bendim.
acımı içime gömmeyi seçtim.
hiç bir şey hissetmemeyi
onu toprağa gömdükten sonra mezarını da ziyaret etmedim biliyordum çünkü benim için hiç mutlu bir son olmayacağını ve o kızla birlikte bende ölmüştüm.
kabusun içinde gördüğüm rüyayı uğurladım.
O rüyadan uyanıp gerçekliğe döndüm gibiydi tekrar.
telefonumu attım arkadaşlarımı akrabalarımı ailemi her şeyimi silip attım.
odamdan hiç çıkmaz oldum.
benim için 4 duvar ve ben vardı.
akrabalarım odama gelip beni ziyaret ederdi o derece rezil rüsva bir haldeydim.
yemeğim odama gelirdi tuvalet olmasaydı muhtemelen hiç çıkmazdım.
benden daha güçlü olan her zaman dünyaya benden daha sıkı tutunan birini kaybettim.
evimden dışarı çıkacak gücüm yoktu.
birini sevip kaybetmekte istemezdim.
en yakın arkadaşımda dahil herkesi sildim ve kendimden başkasını geçtim kendimi de tanımaz oldum.
bir hayaletim ben buna da kendimi inandırdım.
evet gülüyordum ama hiç bir şey hissetmeyen birinin gülüşüydü bu ben insanlığımı yitirmiştim.
onun öldüğünü anladığım gün umudumu da yitirmiştim kalbimi de sevgimi de
yitirmiştim.
o benim dünyamdı ve dünyam yıkılmıştı
sadece gülümsüyordum ama sanki bunu yapmaya programlanmış bir robot gibi
o günden beri bir daha insan olamadım.
böyle bir şey olamadım her türlü histen kaçtım ve şu an da dahil buna devam ediyorum.
başka seçeneğim yok.
Ben kaybetmekten başka hayatımda bir şeye sahip olmadım.
sahip olduğum en güzel şeyde resmen kaybetmem için verilmişti.
elime bir daha bir şey geçmemeliydi bu şekilde hiç kaybetmeyecektim.
beni hiç bir şey yıkamazdı çünkü zaten yıkılmıştım.
bir daha kimsenin toplayamayacağı şekilde tüm insanlardan kaçtım.
pgibiyatriste gitsem ne diyecektim ?
o bana kaybettiğim inciyi geri verebilecek biri miydi ?
o gerçekten onu geri getirebilir miydi ?
böyle olsaydı zaten çoktan giderdim.
kimsenin geri getirmeye gücünün yetmediği bir insanı kaybettim ben.
yerini kimsenin dolduramayacağı bir insanı
onu dostlarım getirebilir miydi ?
onu ben getirebilir miydim ?
ya da o kendi bana tekrar gelebilir miydi ?
yada bir başkası onun yerine gelebilir miydi ?
işte böyle birini kaybettim ben
bana onu geri veremeyecek insanlarla ne diye muhattap olacaktım ?
Kendimi bile terk ettim ben
sonuç mu
intiharı düşündüm pek çok kez denedim
hatta 2 elime de büyük izler açtım
sorana ip yaptı diyorum ama ben sadece filmlerde gördüğü şekilde intihar etmeye çalışan masum biriyim dedesinin kalp ilacını komple içen kalp krizinden öleceğini sanan ertesi sabaha uyanmayacağını sanarken ya benim kalp ilacım ne çabuk bitmiş diyen dedesinin sesiyle güne uyanan garip bir adamım ben
sonra anladım ölmeye çalışmanın aptallık olduğunu zaten ölmeye programlanmış bir makineydim ben ölmekle lanetlenmiş bir yaratıktım.
o günden sonra pes edip dünyanın beni alacağı günü beklemeyi seçtim.
son ölüm deneyişimden sonra hakikaten büyük aptallıktı ölmeyi denemek...
o günden sonra kendime sözler verip zaten öleceğini bile bile yaşayan biriyim.
Ölümden artık kaçmıyorum da kovalamıyorum da günümün geleceğini bilerek ve bu günleri de unutmaktan geri kalarak bir daha asla aynı şeyleri yaşamamaya yemin ederek sadece bir robot gibi yaşamımı sürüyorum.
mutlu da mutsuzda olamıyorum artık
bende her şeye NÖTRüm
acayip garip şeyler yapıyorum evden çıkarım saçma sapan şeyler peşinde koşarım.
olmadığım şeyler olmaya çalışır bir ergenin bile yapmayacağı şekilde acayip ve amaçsız davranırım.
Bana geçmişimi verecek hiç bir şey yok gelecekte benim için bir şey yok zamanın kendisi de benim için akmıyorsa o halde rol yapmaya da sabretmeye de lüzum yok sadece yaşıyorum işte
-son