o olaydan sonraki hafta, biraz durgunlaşmıştı ortalık. tekrar, extrem spor tadında manyaklıklar yapan, maceraperest arkadaşlar olmuşlardı mikolar.
benim için, en büyük eğlenceli kısım ise, o boş günlerde 3-4 saat boyunca,
bazı, kendini savunma teknikleri ve absürd anlarda sakin kalabilme gibi çalışmalar yaptırmaya başlamış olmalarıydı. hiçbir isim vermeden gösterdikleri enteresan dövüş teknikleri, çok hoşuma gitmeye başlamıştı. insan vücudunu ezbere biliyor gibiydiler. küçük dokunuşlarla bile nefessiz bırakmayı biliyorlardı insanı.
öğrenmeye başladığım bu şeyler, o kadar mutlu ediyordu ki beni, uslu öğrenci modunda hiçbir şeyi kaçırmamaya çalışarak dinliyordum. çünkü biliyordum, bi gün bu gruptan
bi şekilde koparsam bile, bu öğrendiklerim hayatım boyunca daha cesur olmamı sağlayacaktı. onların yapabildiklerine tanık olmuştum. ben de onlar gibi olabilirdim. belki onlardan ayrıldıktan 5 sene sonra, başka bi şehirde, sevgilimle yürürken, bana sataşacak
4-5 tane çapulcuyu güle oynaya dövebilcektim. her ne kadar önemsiz bi şey gibi dursa da
şu an, o sıralar çok hoşuma gidiyordu bu tür ihtimaller. en azından sonraki haftasonu babamı korumama yetmişti.