Geçen seneye göre çok değişmiştim huylarım falan. O zamanlar bu değişimlerin farkında değildim ama şimdi ben napmışım be demekten kendimi alıkoyamıyorum. Annem beni artık
tanıyamıyordu önceden bir dediğini iki etmeyen, saat en geç 5'te evde olan, ders çalışmak istemesemde annem çalış dediği ve onu mutlu etmek istediğimden bazen çalışıyormuş
gibi yapıp bazende çalışırdım gerçekten. Şimdi ise saat 8 den önce eve girmiyordum, gelir gelmezde odama kapanıp çıkmıyordum. Annem arada odama gelir fakat onu terslerdim,
"Ya bi git başımdan be" diye bağırırdım. Sınıftaki arkadaşlarım ve onların dışarda tanışdırdıkları arkadaşları hayatım olmuş sadece onlarla ilgileniyordum, annemin verdiği 5 kuruş
harçlığı onlarla harcıyordum, hatta iyice taka sardım ve onların yanında rezil olmıyım diye cumartesi bir işte çalışıyor harçlığımı çıkarıyor, pazar ise onlarla buluşuyordum.
Yine birgün odamda oturuyorum müzik falan dinliyorum saat 9-10 içeriye annem girdi ve benimle birşey konuşmak istediğini söyledi. Tamam dedim konuşalım ve başladı konuşmaya.
"Oğlum artık seni tanıyamıyorum, ve bu olanlar bana senin baba hasreti çektiğini gösteriyor. Evimize sahip çıkacak, çekip çevirecek bir baba buldum sana ne dersin ?"
Bunları nasıl söyleyebilirdi bana gerçekten inanamıyorum beynimden vurulmuşa dönmüştüm ama anneme zarar vermek istemiyordum. Sinirden çıktım evden hava alıyım biraz
sakinleşirim diye düşündüm ve sadece sokak lambalarının aydınlattığı yolda yürümeye başladım..