Telefonum çaldı. Geceleri konuşamazdı ailesi yüzünden, göze alıp aramış Melisa. Konuşmaya dilim varmıyor çünkü edeceğim tek kelimede hayvan gibi ağlıcam biliyorum. Bu duyguya o kadar yabancılaşmıştım ki nasıl ağlandığını bile hatırlamıyordum yemin ederim beyler. Ağlamanın verdiği hissi hatırlamıyordum. Konuşmaya başladı Mete dedi gitme. Abi telefonu öyle gibko tutuyorum ki sanırsın mematiyim. Hani böyle kol yukarda, telefon kulağa değiyor ama yanaktan uzak tutarlar ya. Öyle tutuyorum telefonu çünkü hıçkırıyorum içime içime ağlıyorum. Niye konuşmuyosun dedi azıcık toparladım kendimi dedim Melisa ben gidiyorum. Mete gitme nolur dedi özür dilerim dedi. Bunu duyarken kendimle olan inadım da bastırıyordu bir yandan ve tutamadım daha fazla kendimi. Ağlıyo musun sen dedi. O ağlıyordu zaten ama beni hiç gözyaşı olmayan bi varlık sandığına yemin edebilirim.