Benim olay köyde dilden dile yayılıyordu. Nereye gitsem olayı anlatmamı istiyorlardı. Bende meşhur olmanın verdiği havayla anlatıyordum. Böyle bir olay yaşadığımdan artık çocukluğuma aldırmadan bana cinleri anlatıyorlardı. Belki yüzlerce hikaye duymustum. Daha da meraklanıyordum. Geceleri korkmadan dolaşır olmuştum. O uzun adamları bir kere daha görseydim. Teşekkür edecektim. Dedem hep uyarıyordu.
-Müslüman da olsalar yine de çok uğraşma kızdırmaya gelmez. diyordu.
Baktı ben işin peşini bırakmıyorum bir gün elimden tutup bizim köyde yaslı bir amcaya zütürdü. imam falan değildi ama herkes ona adil hoca derdi. Bayağı bilgili, maharetli bir insanmış.
Olayı duymuş ama bi kerede ben anlattım. Bana bi muska verdi. Koruma olsun sana dedi. Sonra uzun uzun anlatmaya başladı. Ben yıllardır bunlarla uğraşıyorum hala görmediğim, bilmediğim şeyler var. Bu yolun sonu iyi değil kaptırma kendini demişti.
-Ama adil amca yemek verdiler bana belki arkadaş olurduk. diye itiraz ettim. O da bana;
-Benim onlarca arkadaşım var. Hala korkuyorum. Kontrolü kaybetsem, sinirlendirecek bisey yapsam ilk fırsatta bana bile zarar verirler. dedi.

Son cümlesi korkutmustu. Dinlediğim diğer hikayeleride düşündükçe uzak kalmaya karar vermiştim. Ben karar versemde bizim köy filmlere konu olacak gibiydi. Olay bitmiyordu amk. Dedemlerin evin iki üst sokağinda dayımın ev vardı. Diğer evlere gore biraz daha tepede bir evdi. Kuzenlerle balkonda oturuyorduk. Sokalarda ışık yok. Kurbağa sesleri böcek sesleri eşliğinde karanlık köy silüetini izliyoruz. Yolun sonunda büyükçe düz bir elma bahçesi vardı. Genelde koy çocukları orada oynardı. Onun ortasında bi ateş yandı.