Öyle sorunca ağlamaya başladım. Sanki yanlış birşey yapmıştım. Ağlaya ağlaya anlattım. Evdekiler şok olmuştu. Annem sinirlenip bağırdı.
-Gece vakti ne işin var samanlıkta tak mu vardı!!
Ulan yaşadıklarım yetmezmiş gibi birde azar işitiyordum. Dedem milleti sakinleştirdi. Biraz rahatlamış gibiydi. Yere bakarak bi 5-10 dk kadar düşündü. Sonra bana "tamam korkma müslümanına denk geldin herhalde" dedikten sonra babama döndü.
-Git tabağı samanlığa bırak alsınlar dedi. Babam hemen gitmişti. O gece bizimkilerde uyumuştum. Ama aklımdan çıkmıyordu olanlar. Dedem hep çok düşünme onları diyordu. Bende başka şeyler düşünmeye zorluyordum kendimi. Pek basarili olduğum söylenemezdi tabi.
Sabah olmuştu. Hemen samanlığa koşmak istiyordum. Herkes niyetimi anlamıştı. Annem hemen yine kızıp samanlığa gitmek yok diye emrini vermişti. Dedem bağırma çocuğa diye araya girdi.
Elimden tutup samanlığa zütürdü beni. Çok mutlu olmuştum. Heyecanli heyecanli dedeme anlatmaya basladim.
-Dede kafasi tavana geliyordu. Bak burada oturdu. Burda da kocaman kazan vardı.
Beni gulerek dinliyordu. Azcık etrafa bakındı.
-Tabağı almışlar iyi dedi.
O günden sonra hep onları aradım. iyi cinlerdi onlar bana yemek vermişlerdi. Belki arkadaş olurduk.