Nida diye söze başladım. Gözlerini bana dikti. Yerimde doğruldum ve dik oturdum. Aldığım uyarı ve yardımları dikkate alarak sadece gözlerinin içine baktım. Yusuf abi de anlamış müziğin sesini kısmıştı. Efendim dedi. Ve 2 haftadır sürekli okuyup ezberlediğim konuşma metnini aklıma getirdim. Aynı şekilde hatırladığım kadarıyla aktarıyorum beyler.
B:Sana şimdi bir şey söyleyeceğim biraz uzun olacak fakat bittiğinde konuş tamam mı?
N:Olur dedi. Oda yerinde düzeldi arkasına yaslandı gözümün içine baktım. Biraz sustuktan sonra başladım.
B:Tamam. Off. Biliyorsun seninle lise 1 den beri süren bir arkadaşlığımız var. Birlikte yaptığımız onca şey onca anı var. Onca değil aslında yüzlerce hatta binlerce. Beraber ağladık beraber güldük çoğu zaman. Kimseye söylemediğimiz sırlarımızı anlattık. içimize gömdük. Lise 2 de birden o kadar samimi olmuştuk ki senle. Ben bile “ne oluyor lan?” demiştim. Çok çabuk alıştım sana çok çabuk yer edindin hayatımda seni silip atmakta kolay olmazdı. Küstük tartıştık kavga ettin benle bende kızdım sana hatta bağırdım. Gurur yapıp özür dilemediysem o günlerde. Özür dilerim. Yazı birlikte geçirdik konuştuk saçma saçma şeyler yaşadık. Lise 3 olduk. Ben bunları hızlı hızlı anlatıyorum sana ama dolu dolu günler geçirdik seninle beraber. Çoğu kez bize siz sevgilisiniz saklamayın dediler. Yalan söylemeyin artık bize. Dediler. Bana üvey kardeşini anlatın. Ailevi sorunlarını anlattın o zamanlar. Ben o sene değiştim biraz. Bazı duygularımı bastırdım içimde. Kimseye konuşmadım kimseye anlatmadım, içimdekileri. Her sırrımı bilirdin, dayanamaz söylerdim sana ama bunu bilmedin. Ben yüzündeki gülüşü silecek şeyler söylemezdim sana dedim.