içimden ben neler söyledim lan diye düşünürken, Bihter deli gibi kahkaha atmaya başladı. “Tüm bunları söylemek için mi Edremit’e gittin ve buraya geldin?” Onu öyle kahkaha atarken görünce bu saçma anın komik haline dayanamayıp bende kahkaha atmaya başladım. Öylesine enerji yüklü oldum ki tıpkı çocukken arkama bile bakmadan sonsuza kadar koşabilirmişim gibi hissediyordum.

O gün çok güzel zaman geçirdik. Konuştuk. Çocukluğumuzdan bahsettik. Edremit’te evlerinin yanında uyurken Bihter’in annesi bizi gördüğünü ve lezbiyen olmadığını söyledi. Daha sonraki günlerde lunaparka gittik. Kamikazeye, gondola bindik. Pamuk şekeri yedik. ileri ki günlerde poligonda atış yapmaya zütürdüm, sahilde bira içtik, müzeleri gezdik, güldük, saçmaladık.

Birkaç yolculuk yapıp, farklı yere gidince bütün sorunlarımı çözmüş mü oldum? Olmadım. Çözülmediklerini biliyorum. Bu sadece başlangıçtı. Halen insanlarla iletişim kurma sorunum ve özgüven problemim devam ediyordu. Fakat Bihter yanımda olunca bunların herhangi bir önemi kalmıyordu. Bambaşka bir insan oluyordum. Beni daha değerli, daha iyi, daha sorunsuz, daha özgüvenli hissettiriyordu. Mutluluktan daha fazlasını, sonsuz anları verecek kişi kesinlikle o.

Bu da böyle bir hikayem.