neden böyle olmak zorunda

Merhaba arkadaşlar ben yirmili yaşlarının başında olan bir kardeşinizim. Her zaman ortamlarda bulunan farklı, zeki insan rolünü oynamış ve bununda faydasını sosyal açıdan zamanında fazlasıyla görmüş birisiyim fakat yaş ilerledikçe ve bazı şeylerin farkına vardıkça, bu tür şeylerin(kadınlar, para) hiç bir önemi kalmadığını anladım.
Üniversiteye hala giremedim. Sebebi ise aradığım şeyi bulamıyor oluşumdan kaynaklanıyor yada bunu bahane ediyorum bilemiyorum. Yaptığım hiç birşeyden keyif alamıyorum. Edilen muhabbetler artık bana çok sıradan ve gereksiz geliyor. Sevgi bana çok anlamsız geliyor kısaca yaşamak çok anlamsız geliyor.

Buna karşın sanat, yaratıcılık ve görsel zeka konularında cidden inanılamayacak düzeyde bir yeteneğim var lakin artık o kadar yorgun hissediyorum ki içimden hiç birşey yapmak gelmiyor. Yapmaya niyetlensem bile uzun süre( en fazla 1-2 saat dayanabiliyorum) yapmam gereken şeylerin başında kalamıyorum.
Yeteneklerim doğrultusunda çok fazla kusurum bulunuyor. işte benim lanetimde bu arkadaşlar. Ne zaman bir şeyi elde etmek için uğraşırsam bir noktada takıldığım anda tüm arzularım ve isteğim yok oluyor. Belki konsantre olabilsem , emek verip sabredebilsem(sabretmek diye bir kelime benim sözlüğümde yok) herkesin gıpta ile bakacağı, herşeye sahip olan bir insan haline geleceğim.

Gel gör ki uzun zamandır vaktimin çoğunu zaman öldürmekten başka hiçbirşey için kullanmıyorum. Yıllardır her gece yatağımda saatlerce acaba neden böyle bir yapıya sahibim diye kendime acıyarak düşüncelere dalıyorum. Ertesi sabah uyandığımda hiç birşey için gücümün olmadığını gördüğümde her gün olduğu gibi kolayca elde edip, zaman öldürebileceğim şeylere yöneliyorum ve böylece kısır döngü içerisinde yaşıyorum.

Hiçbir zaman maddi olarak bir sorun yaşamadım ama her zaman manevi olarak yaralı bir insandım. "Bir evim olsun, bir çocuğum ve eşim olsun mutlu bir hayat sürerim." tarzında düşüncelerim olmadı. Her zaman düşüncelerimin sonunda meyvesini verdiği ve herkes tarafından sonunda hakkım olan saygınlığı kazandığım günlerdr yaşadım ama elimde hiç birşey yok. Kısacası bomboş bir gencim sözlük. Her türlü imkana ve yaratıcılığa sahipken tek ihtiyacım olan "sabır" duygusuna sahip değilim. Kısacası aptal ve aciz köpeğin tekiyim hepiniz benden daha başarılı ve daha mutlu insanlarsınız. Özellikle gülmeyi unutmayın çünki ben uzun zaman önce bunu kendi benliğim ile beraber gömdüm ve ölümü gerçekleşen şeylerin asla geri dönmeyeceğini acı yoldan öğrendim. Çok fazla bu dünyayı arkamda bırakıp gitmeyi düşündüm ama ne yazıkki düşüncesi kadar kolay olmuyor. Herkese iyi akşamlar sözlük.