Fakültenin bahçesine oturduk. Zengin insanlar bekliyorduk. Halleri, hareketleri ve davranışları aynı bizim devlet üniversitesindeki gibiydi. Çağan abazası ilk dakikalardan itibaren yalnız kızlara sarkıp kaçırdı. ilk günden adımız çıkacak yavaş ol desemde adımız çıksa ne olacak oğlum kimse bizi tanımıyor diyerek aldırış etmedi. Bihter’i görmeye çalışıyordum ama yoktu. Okulun sitesinden de ders programlarını göremediğimden belli bir zamanda bahçede oturup onu görme gibi bir olasılığımda yoktu. illa akşama kadar orada oturmalıydım. Aradan üç gün geçti. Bu süre zarfında ben gib gib oturdum, Çağan ise durmadan kızlara yavşadı. Artık level atlamış olmalıydı ki kızlar yanından kaçmıyordu. Hatta ara ara selfie çekiliyordu. Facebook profilinde bunlardan birkaçını paylaştı. Uzun yol yüzünden ben sıkılarak, yorularak giderken; Çağan ise oraya yaklaştığı her an daha da enerjisi doluyordu. Neredeyse kendi okulumuzu unutacaktık. Bahçede yarım saat oturduk. Hayatında hiç sosyal olmayan bu adam, gene kızlarla konuşmaya başladı. Çok geçmeden yanına iki kız geldi, tanıştırdı, adları Elif ve Beste’ydi. Güzel olmamalarına rağmen çirkin değillerdi, zaten sıcakkanlı olmaları yetiyordu. Yemek yedik. Kafeye gittik. Hayatımda ilk defa utanmadan, tuhaf sesler çıkarmadan, saçma hareketler yapmadan kızlarla konuştum. Ardından sinemaya gittik. Film esnasında lan acaba rüyada mıyım dıbına koyayım, gene hayallere mi daldım lan diye kendimi sorguluyordum. Çünkü kızlarla en son sinemaya gittiğimde ilkokul dördüncü sınıftaydım ve ona da bütün sınıf gitmiştik. Filmi izlerken çok konulmuştum, Müslüm Gürses şarkısı açmıştım. Çağan fotoğrafımızı çekti, akşam olduğunda facebook’a attı. Elif arkadaşlık isteği yolladı, Beste’yi de ben ekledim. Kendi okuluma gittiğimde de arkadaşlarıma kızlarla takılıyorum diye hava atmanın hayallerini kurdum. Hayaller kurmaya devam ederken, nasıl oldu anlamadan tekrar Bihter’e düşünüyordum. Facebook profiline girip fotoğraflarına bakayım dedim ve iki yeni ortak arkadaşımız vardı.