“Hahaha aptal senin bu halini gördükçe keyifleniyorum. Boşuna lisede arkadaşların seninle dalga geçmiyorlardı. Boşuna mahallede serseriler sana bela olmuyorlardı. Çünkü sen aptal eziğin tekisin. Çocukken de bütün sıkıntılarını hayal aleminde atlatmaya çalışıyordun, şimdi de. Gençliğin gidiyor ve sen hiç yaşayamıyorsun. Yetişkinlikten ölümüne kadar geçen sürede de yaşayamayacaksın. Bulunduğun konuma bak. En çok zaman geçirdiğin şey olan fanı bozuk bilgisayarının durmadan sesini çekiyorsun. Dandik telefonunu kızlara göstermekten çekiniyorsun. Kıyafetlerini daha iyi seçmeye çalışsan da hala ucuz duruyorsun. Çocukluğundan kalma eziklikten dolayı duruşun bozuk ve dik duramıyorsun, kafan hep yere yakın. Özgüvensiz ve sıkıcı birisisin. Bütün bu ekgiblerini komiklik yaparak atmaya çalışıyorsun ama komikte değilsin, eğlencelide. Kendince iyi niyetli birisi olabilirsin ama insanlar senin beynine değil dış görünüşüne bakar.”

Bu sesi susturmak ve sonucu ne olursa olsun yaşamak adına küçük bir adım atmak için Bihter'i bulmalıydım. Ortamdaki dalgınlık yavaş yavaş ortadan kayboluyordu. Evlere dağılmadan önce çarşıda gezmeye karar verdik. Sokaklarda, caddelerde yarın gösterime girecek sirk gösterisinin bir sürü afişleri bulunuyordu. Nedense içimde Bihter'in de orada bulunacağına dair kıpır kıpır bir his oluştu.