Bu sorular sadece on saniye içinde oluşuyordu. Bir kız, tanıdığı bir çocuğa merhaba deyip on saniye cevap alamazsa, üstüne o kişi heyecanın etkisiyle yürümekte güçlük çekerse, zar zor toparlanıp stresten dolayı çatallaşmış sesiyle “meeea…rhaaa…bbbb…aaa” gibi cevap alınca, haliyle o kız karşısındaki çocuğu tuhaf zannederdi. işte bu tuhaflığı üzerimden atamıyordum. Elimde olan bir şey değildi.

En azından o kızlar beni görüyordu. Sokaktakiler ise adeta görmemezlikten geliyordu. Bende acaba eziğin teki olduğum için mi böyle yapıyorlardı diye düşünerek triplere giriyordum. Fakat daha sonra üniversitede tanıdığım bir abla “Kızlar da bakar ama çaktırmazlar, erkekler ise gözlerini dikip ağzı açık şekilde baktıklarından sadece kendilerinin baktıklarını zanneder.” dedi. Bu tavsiyeyi dinleyince meğer kızlarında bana baktıklarının farkına vardım. Fakat tekrar sorun yaşamaya başladım. Bana bakma sebepleri acaba yakışıklı olduğum benden hoşlanmaları mı, yoksa çirkin olduğumdan hallerini şükrettikleri mi? Birincisi olamayacağından karşılaştığım bakışmalar beni rahatsız etmeye başladı.