Öncelikle belirteyim birine yardım ettim hadi beni övün gibisinden yazmıyorum bu yazıyı. Sadece bir çocuk için böyle bir yaşamın nasıl bir travmaya yol açabileceğini kestirmeye çalışıyorum ve fikir alışverişi yapabiliriz diye düşündüm bu konuda. Arkadaşlar ben istanbul'da özel bir üniversitede pgiboloji okuyorum ve tek yaşıyorum.Az önce evde yemek yapmaya üşendiğim için dışarda yemek yemeye karar verip bi köfteciye gittim. Dışarı oturdum.Tam yemeğimi yerken mendil satan bir çocuk gelip mendil uzattı.aç mısın? diye sordum. (henüz çocuğu tanımadığım için para vermedim.Ne yapacağını, nasıl bir yaşam sürdüğünü bilmiyordum o sırada.) Evet manasında kafasını salladı ve karşıma oturdu.Bir yarım ekmek köfte de kardeşimize söyledim. Yemeğimizi yerken biraz sohbet açmaya, nasıl bir yaşam sürdüğünü anlamaya çalıştım.2 yıl önce Suriye'den gelmiş buraya. Annesini kaybetmiş. Babasının da bacağı kegib sanırım babasını sorduğumda elini dizine zütürüp testereyle bir şey kesiyormuş gibi yaptı çünkü türkçesi çok iyi değildi ama beni anlıyordu.Bir de ufak kardeşi olduğunu öğrendim. Köftesinin yarısını kopartıp, peçeteye sarıp mendil sattığı poşete koydu arkadaşlar.Ben normalde duyguları uç noktada yaşayan bir adam değilim, soğukkanlıyımdır ama böyle bir iç parçalanması yaşamadım ben daha önce. Gözlerimin yaşardığını görünce çıkartıp mendil hediye etti bana.Ömrüm boyunca saklarım heralde. Sorduğumda 4. sınıfa gittiğini öğrendim.En azından okuluna gidiyor diye düşündüm. Daha sonra öpüşüp ayrıldık kardeşimizle.Bu nasıl bir yaşamdır arkadaşlar? Bu yaşta bir çocuğun yeterli aile sevgisi ve bir düzen içinde büyümesi şart.Bu yaşta hayata atılmak nasıl bir travma yaratır çocukta? Vardır hayalleriniz lüks bir araba, ev vesaire.Bu çocuğun hayalleri olması lazım. Tabiri caizse hayal dünyasında yaşaması lazım. Gerçekliğe bu kadar erken yaşta atılması hayatının devamında nasıl bir karamsarlık yaratır benim aklım almıyor.