"Damad" ismi ile anılır. Bu isimle anılmasının ibretli bir hikâyesi var:
Dışarısı karlı ve fırtınalı bir gecede, evin kapısı çalınır. Kapıya gelen genç bir kız, 'Yolumu kaybettim, beni bu gece misafir alır mısınız, dışarısı çok soğuk' der. Genç talebe, ayrı bir odaya alır ve kapıyı kapatır.
Aradan biraz zaman geçince kız merak eder, kapı aralığından bakar, gencin ders çalışırken arada bir elini muma tutup yanınca geri çektiğini ve tekrar ders çalışmaya devam ettiğini görür... Sabah olunca kız çıkıp evine döner. Merak eden ailesine, "Fırtınadan evimizin yolunu kaybettim, dolaşırken Edirnekapı civarında bir ışık gördüm oraya sığındım. Orada kalıp sabahleyin ayrılıp geldim" der. BABASI ENDiŞELENiNCE 'BENi AYRI BiR ODAYA ALDI,O KENDi ODASINDA DERS ÇALIŞTI,BiR ARA KAPI ARALIĞINDAN BAKTIM, DERSE ARA VERiP PARMAĞINI YAKIYORDU, SABAHA KADAR ARA ARA HEP MUMDA PARMAĞINI YAKTI' der. Bu genç kız vezirin kızıymış. Vezir iki asker gönderip, bu genç talebeyi makdıbına getirtir. Sonra, elini mum alevine tutmasının sebebini sorar. Genç talebe yani, Abdurrahman bin muhafazid Şeyhizade der ki:
'EFENDiM, DERS ÇALIŞIRKEN ŞEYTAN VESVESE VERMEYE BAŞLADI,BEN DE BÖYLE YAPIPI KENDiME 'EĞER ŞEYTANA UYARSAN YARIN VÜCUDUNUN TAMAMI YANACAK ŞiMDi SADECE PARMAĞIN ACISINA DAYANAMIYORSUN BÜTÜN VÜCUDUN YANINDA NASIL DAYANACAKSIN?' DEDiM, KIZINIZIN YÜZÜNE BiLE BAKMADIM' Vezir bu olaydan çok etkilenir, bu gence kızını almasını, kendisine damat olmasını teklif eder. O da kabul eder. Daha sonra ulemanın büyüklerinden olur, çok kıymetli bir fıkıh kitabı yazar. Bu hadiseden dolayı, gerçek ismi ile anılmayıp "Damat" ismi ile meşhur olur.