bu ne dıbına koyayım? nereye gidiyoruz böyle? şaşkınlığıyla birlikte, yüzümde anlamsız bir gülümseme vardı. belki gurur verecek bi şey değildi, ama o an yanımda bu 2-3 günlük tanıdığım manyaklar varken hiçbir şeyden korkum yoktu.
kimsenin bu adamlar yanımdayken bana zarar veremiceğini düşünüyordum. aptaldım...
nilaya sarılmış halde ve 30 kişiye tek başıma girebilcek anlamsız özgüvenle bekliyordum olacakları. hiçbir şey söylememişlerdi bana.
seranayla takıldığımız kulubenin o son yoluna sapmadan, daha geniş yoldan ilerledik tepeye doğru. tepenin son yokuşuna gelmeden önceki araya saptı kalabalık.
indiğimiz yolda geniş bi arazi ve bizi bekleyen yaklaşık 20 tane motorluya eşlik etmiş 5-6 tane lüks araba vardı. yaklaşık 50-60 kişi vardı o an ki tahminlerime göre. ama enteresan bir şekilde en ufak bir korku duymuyordum. efsane bir filmin can alıcı bi sahnesindeki, herkesin güvendiği başrol oyuncusu gibi hissediyordum kendimi. oysa sadece hiçbir gibten
haberi olmayan bir piyondum. herkes yerini aldıktan sonra, miko araçtan indi ve karşı gruba doğru ilerledi. jipten sadece seranayla miko inmişti. serana yanımıza geldi, miko diğer adamlara doğru ilerlerken. bugün mikonun başına ne gelirse aynısı senin de başına gelicek diyip döndü kendi jipinin durduğu yere. o ne demekti şimdi dıbına koyayım.
bizim arabalardan başka kimse inmedi. motor tayfası da motorlardan inmemiş şekilde dikiliyorlardı. mikonun ilerlediğini gören kalabalıktan 2 kişi ona doğru ilerlediler. ağzım açık halde izliyordum olacakları. hararetli bir tartışma başlıcak gibiydi 3 ü arasında. miko niye tek gitmişti ki ?
hiç konuşacaklar gibi bakmıyorlar birbirlerine diye düşünürken 2 sini bi anda kafa kafaya tokuşturup bayılttı dıbına koduğumun hastası. ne bizden ne karşı gruptan ses çıktı bu hamleye. donup kalmıştım dıbına koyayım.