5 Eylül 2000

"Nehiri arabayla geçebilsek, Kerküğe giden bir yol var" dedim. "Buradan çıkmak için sabahı bekleyelim, gündüz gözüyle her şey çözülür. Hava kararıyor" dedi. "Eğer ölürsek görevimizi yapmış şekilde ölelim." dedim. "Elimizden geleni yaptık." dedi. "Sen yapmadın." dedim bana baktı. "Bırakman lazımdı, senin görevin beni değil Amerikan bakanını korumaktı. Yanlış yaptın." dedim. "Boş bulundum." dedi sadece.

"Şu soktuğumun savaşı çıkacaksa da biz buradayken çıkmasa iyi olur. tak yolunda gideriz. Amerika ne var bu topraklarda bilmiyorum ama girmek için can atıyor." dedim. "Petrol var petrol." dedi. "Komşumuzda yangın çıkarsa... " dedi. "Sıçrayacak." dedi. "Ben PKK durumunu merak ediyorum, direniş olursa bastırmak için PKK yeniden güçlendirilir mi acaba?" diye sordu. Düşüncesi bile kötüydü. "Eğer böyle bir şey olursa pkk ile amerika uzun yıllar aynı şeyi yapar, resmi yoldan silah yardımı yaparlar pkkya, ölmüş pkkyı ayağa kaldırırlar." dedim.

"Devlet olarak duruşumuzu gösteririz." dedi. "Bizim işimiz değil." dedim. "Bizim işimiz ne ki anasını satayım." dedi. "Bildiğin bir bilgiyi en güvendiğin insanla paylaşamıyorsun, yan yana yattığın kadından sakladıkların oluyor, yastığının altında silahla uyuyorsun. Yarın bir gün çocuğumuz olacak, her sabah o uyurken uzun uzun bakıcaz, acaba eve dönücez mi diye düşünücez." dedi. "Vatan için." diyebildim sadece. Böyle şeyler çok normaldi, bizim normal bir yaşantımız yoktu çünkü. Bizim ailemizde, sevdiğimizde vatan olmuştu. Başkaları girince hayatımıza kafamız karışıyordu.