kolumu omzuna alarak beni destekleyecek şekilde, gülmeye de devam ederek arabaya zütürdü. iyi en azından yarısını indirdin, hiç beklemiyordum falan diye taşak geçmeye devam ediyordu.
beni yan koltuğa oturtup direksiyona kendi geçti.
hayatımda öyle araba kullanan kızı gibtir et herhangi birini görmedim ben kendi gözümle.
uçurdu dıbına koduğumun delisi, evin önüne nasıl geldik hatırlamıyorum.
sanki hiçbir şaşırcak şey yokmuş gibi şaşırtmaya devam ediyordu koduğumun manyağı.
benimle eve çıktı, ben ağrılı halde kaburgalarımı tutarak hafif yamuk yürürken soyunmama yardım etti.
kendi de soyundu ve benim oyundan kazandığım isteğe geldi sıra diyerek gülümsetmeyi başardı beni. yatağa uzandık birlikte, karşımda bana bakıyordu o mükemmel vücutlu sempatik suratlı ruh hastası.
bi anda karnıma tekmeyi geçirip yataktan düşürdü sonra gülerek. nefesimi kesmişti ecdadını gibtiğim, küfür bile edemedim acıdan.
2 miz de çıplakken sen yerde uyuyorsun, ben burada dedi gülümseyerek.
ha bu arada sarko tanıştığıma memnun oldum ben nila dedi.
hemen uyu ve güzel güzel dinlen, hakettin bunu diyerek konuşmasını bitirdi.
ilk başta o anlamsız hareketinden, zaten acıyan yeterince yerim olduğu halde vurmasından
dolayı çok sinirlenmiştim, az daha saldırcaktım ama sakinleştim kısa süre sonra.
gerçi saldırsam nolcaktı dıbına koyayım yattığı yerden giberdi beni.
yüzümde acıyla karışmış gülümseyen bir surat soğuk zeminde uzanırken tavanı izliyordum bi süre sonra.
o kadar absürd olaya, acıya ve saçmalığa rağmen gülüyordum sapık gibi. mutluydum. tavanı izlerken sızmışım ben de.