Anlatıcağım kimsem yok panpalar o yüzden şuracığa içimi dökesim geldi.

Sahici bi mutluluk mu ? Yoksa kendimi mi kandırıyorum ? Sarsıntıdayım aslında depremin ardında bıraktığı enkaz gibiyim. Nasıl iyi olunur?
- Bilemiyorum nasıl toparlarım kendimi bunun hakkındada ufacık bir fikir yok aklımda oysa gözlerimin derinliklerine baksa oradaki enkazı farkedecek görecek ama hiçbir zaman suçu kendinde görmeyecek.

Anlatamıyorum ona aslında istediğim şey sadece eskisi gibi olmak yangınlar var içimde yangınlarr söndürülemeyecek kadar büyüyor.

Acaba o ne düşünüyor soramıyorum. Evet ya ben kaybetmekten korkuyorum bunu korkusuzca söyleyebilirim.

Biliyorum ki sırf bu yüzden kaybedicem tabi sırf bu yüzden değil gösterdiğim ilgi onu bu kadar çok sevmemde etkili ama vazgeçemiyorum be eskisi gibi mutlu olamasamda mutlu olmak için çabalıyorum anlıyorum yavaş yavaş sadece kendimi kandırıyorum.