Bölüm 3 ) Her şeyini Kaybetmek

Kapı sonuna kadar açıktı. Ve eşyalar dağılmıştı. Biraz içeri doğru girince karımın kanlar içinde yattığını gördüm. Kızımın treni elimden kayıp gitmişti. Karıma doğru koştum. Çığlıklar atıyor ve ağlıyordum. Başı kanlar içindeydi. Yüzünde ise buruk bir hüzün.. Lanet olsun…
Birkaç dakika kendime gelememiştim. Etrafa boş boş bakıyordum. “Kızım !” diye bağırdım ve üst kata çıktım. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Yoktu evde. Hiçbir yerde yoktu. Kafayı yemek üzereydim. Neden ben ? Midem bulanmıştı ve kusmaya başladım. Hiç durmadan kusuyordum…

Birkaç dakika sonra midem iyice boşalmıştı. Tekrar karımın yanına indim ve ona bir öpücük kondurarak kendimi dışarı attım ve koşmaya başladım. Bu iğrenç yağmurda kalp atışlarımın patlarcasına atmasını duymadan koşmaya başladım.

Ve o çocuğun olduğu yere geldim. Kafam karışıktı ve çocuğun yanına oturdum…Çocuk birkaç dakika bir şey söylemedi. Ben ise hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam ediyordum. Çocuk bana doğru baktı ve …
-Bu yağmur sence kimin için yağıyor ?
Gözyaşlarımı sildim. Ve kızarmış suratımla çocuğa doğru bakıp

-Benim için. Bu sefer benim için yağıyor dedim
-Her insan yağan her yağmuru kendisi için yağıyormuş gibi hissediyor değil mi ? dedi ve ekledi. Senin hikayen ne ?
-Çok kötü bir 15 dakika geçiriyorum, sevdiklerimi kaybettim diye yanıt verdim.
-15 dakika ha ? Benim 7 hafta oldu. 7 hafta önce burada ailemi kaybettim. Bu yolda. Ve her hafta buraya gelir ve ailemi benden alan adamı beklerim. Burada olmasa da bir gün beni ailemden koparan kişiyle bir yerlerde yüzleşeceği. .Ailemi hatırlamıyorum. O kazada tek kurtulan benim. Sadece kaza olduğunu hatırlıyorum ailem ile ilgili.

Bir taksi içinde öldüler. Her hafta ben buraya geldiğim zaman yağmur yağar. Benim için yağıyor diye düşünürdüm hep . Sevdiğin için ağlamak insanın doğasında var. Ancak bencilce ağlayacağın yere git ve neden kaybettin öğren…