Kadına biz sizden memnunduk işinizi düzgün yapıyorsunuz sizin gibi bir çalışanı kaybetmek istemeyiz dedi. Bi sorun olup olmadığını sordu. Kadında sağlık sorunları olduğunu, fizik tedaviye gitmesi gerektiğini söyledi. Ulan yırtmıştık. Harbiden esaslı kadınmış. Diğer çalışanlar vedalaştı. Odadan çıktı herkes. Bende dedim gidip söylesem mi böyle bişey yüzünden işten ayrılmamasının yanlış olduğunu düşündüğü gibi birşey olmadığını. Artık ne düşünüyosa huur. Sonra dedimki aman gibtir et zor bela kurtuldun tekrar bulandırma. Kadın bir hafta kadar daha devam etti işe. Onun yerine başka birini bulmuşlardı o gelene kadar idare edecekti. Ama resmen eziyetti o bir hafta. Yavuz abiye dışarda bi iş var mı bankaya gidilecekse ben giderim diyodum yeter ki kadından uzaklaşayım. Ulan ama anlamıyordum bu kadın milletini sanki bekaretini aldık bu neyin öfkesiydi. Sonunda cumartesi günü oldu artık son günüydü buket hanımın(çünkü böyle ablalık olmaz. Abla dediğin o gün o kapıyı açtığında hasmetliyi sündürmeme yardım ederdi. Neyse artık kendi ayıbı). Bu gidiyo bende zütüme kına yakcam artık o derece sevinçliyim. Babamın yüzüne bakamıyorum tedirginlikten. Saat altı oldu. Artık gibtir olup gidecekti. Elinde iki üç poşet eşyalarını tabak çanaklarini koymuş gidiyo artık. Babamda kadına misafir uğurlar gibi böyle olmadı ilerde iş ihtiyacınız olursa tekrar çalışmak isteriz falan dedi. Artık son düzlükteydim buket hanım gidecekti bende arkasından el sallayacaktım.