Bundan 4 yıl önce hayatımın en zor anlarında pgibologun bana vermiş olduğu deftere yazdıklarımı paylaşıyorum sizlerle...

Sonunda yenik düşmüştüm. Tek başıma bu işin içinden çıkamıyordum. Ya unutamıyordum yada unutmak istemiyordum. Sadece canımın acısının geçmesini istiyordum. Karar vermiştim. O pgibologa gidecektim.
Bitmişti çünkü artık yoktu o. Ayrılığın nasıl bir şey olduğunu anlatan yazılar okudum, şiirler okudum, şarkılar dinledim. Yoo ayrılık böyle bir şey değildi. Ya yoktu ayrılık diye bir şey yada yoktu tarifini yapabileceğimiz hiçbir şey.
Bana 'ona artık dönemezsin çünkü o artık yok' dedi. 'Ama hala seninle beraber yaşadığını söylüyorsun çıkmıyor aklından' dedi. Kafamı sallıyordum anlatırken akan gözyaşlarıyla beraber. 'Bu defteri al ve başla' dedi. 'ayda bir kaç kere konuş onunla bu defteri o olarak gör ve yaz'...

O defter şu an önümde duruyor panpalar. Biraz tozlanmış 3 yıldır hiç yerinden oynamamış. Birazdan açıp ilk sayfasında yazanları buraya yazacağım. Çok uzun bi yazı olmayacak çünkü o kadar çok yazacak kadar güçlü olamadım hiç bir zaman ama eğer hissedebilecekseniz o 18 yaşındaki çaresiz çoçuğun halini bu hikaye kalbinize dokunacak.

Birazdan başlıyorum.. Rezleri, şukuları alalım