Asansör kapısı açıldı. Koridora doğru yürüdüm. Işık yoktu. Kapkaranlıktı hatta . Bu her gün yaptığım bir şeydi aslında. Sadece genelde elektrik olurdu. Ve bugün biraz daha farklıydı. Etrafta ağır bir koku vardı. Ne olduğunu anlamamıştım. Korkmaya başladım. Koridordan sola döndüm ki onu gördüm.
Korkunç gözleri. Çizikler içindeki suratı. Şekilsiz ve parmakları ekgib elleri. Ve kan. Her yer kanla doluydu. Korkunç şey bana doğru sürünerek geliyordu. Tırnaklarının metal zemine sürtüşünü duyabiliyordum. Arkamı dönüp kaçmaya başladım. Arkamdan geliyordu. Oldukça hızlı sürünüyordu. Geçtiği yerde bıraktığı kan izleri neredeyse bir nehir gibiydi. Telefonumun ışığını açıp asasöre girdim. Kapı yavaşça kapanıyordu. Bir şeye takılır gibi. Işıkla baktığımda kapı aralığında kopmuş parmaklar olduğunu farkettim. Tekmeleyerek çıkarttım. Asansör kapısı kapanırken yaratık tam kapının önündeydi. Gözlerini gördüm. Benden nefret ediyorlardı.

Olay olduğundan bu yana tam 1 ay oldu. Artık hayaletlere inanıyorum.
Hayalet diye bir şey var. Olmak zorunda.
O gördüğüm şey bir hayalet olmak zorunda.
Hayaletlerin var olduğuna inanmak zorundayım

Asansöre sıkışıp uzuvları koptuğu için kan kaybından ölen kadın hakkındaki haberi görmezlikten gelmek zorundayım.