Adımlarım sevdiğim kızın geçeceği sokaklara doğru gidiyordu. Beynim sanki ayaklarıma söz geçiremiyordu, o soktuğumun ayaklarını beyin değil kalbim yönetiyordu sanki. Tam bir parkın yanından geçerken durdum.

Parka şöyle bir bakınca tüm anılarım aklımdan geçti. Tam burada sarıldığım günler vardı sevdiğim kıza, birbirimize seni seviyorum dediğimiz günler vardı. Parkı görüp geçmişi anımsadıktan sonra geri döndüm.

Neden bilmiyorum ama istemedim bir an, nefret ettim sanki. Hızlı adımlarla uzaklaştım oradan. Hızlı adımlarla çekip gittim. Depoya döndüm. Adama selam verdim. "Nevzat ve Selim ne zaman gelir?" diye sordum. "Gelirler yakın zamanda sen, bir şeyler atıştır." dedi. Domates, peynir bir şeyler atıştırdım.