Berat'ın ailesi okula geldi. Babama ulaşamadılar. Dayımı arattırdım. Dayım geldi sağolsun. Durumu filan anlattılar. Beratın ailesi dayıma çok tepki gösterdi. Normalde şikayetçi olacaklarmış benden acımışlar annemi yeni kaybettim diye. Vazgeçtiler fakat okuldan uzaklaştırıldım. Normal şartlarda atılmalıydım. Müdür sınırları zorlamıştı beni atmamak için.

O gün kız arkadaşımın, sevdiğim kızın bile bana korkarak baktığını gördüm, o gün ilk kez kendimden nefret ettim. O gün ilk kez aynaya baktığımda kendime tahammül edemedim. Dayıma ne var ne yok anlattım. Gitmedi, babamı bekledi.

Babam gelince yine ayakta duramıyordu. Kardeşimi alacağını, böyle büyüyemeyeceğini söyledi dayım. Babam tepki gösterse bile Dayım kardeşimi aldı. "Düzelene kadar çocuklar bende kalacak." dedi. Beni de alacaktı ama ben babamı bırakmak istemedim. "Ne zaman istersen gel oğlum, çekinme." dedi dayım ve kardeşimi aldı gitti. Babamı yatırdım.

Diğer gün uyandığımızda babam delirmiş gibiydi. Yakama yapıştı. "Ulan kardeşini nasıl verirsin?" diye sordu ve sertçe bir tokat attı. "Baba." dedim sadece "Ne babası, benim çocuğumu nasıl büyütecekler onlar." diye bir tokat daha attı ve bağırmaya başladım. "Ne çocuğu, ne çocuğu, çocuklarını mı düşünüyorsun sen? En ihtiyacımız olan zamanda kendini alkole vurup bitiriyorsun sadece kendini değil beni de kardeşimi de bitiriyorsun. Kaç gündür sana babalık kardeşime annelik yapıyorum. Ulan beni bir kere düşündü mü? Benimde annem öldü annem."

Sadece durdu ve bakmaya başladı bana. Bir şey söylemeden çıktı gitti evden.