Okulda her şey normaldi. Taa ki bazı şeyler duyana kadar. Berat hakkımda konuşmuş "Annesinin üstünden acındırıyor kendisini, öğretmenlerde buna yardım ediyor. Oh anasını satayım" demiş, bunu bana getirende en yakın arkadaşıydı.

Aslında bir kez bile konusunu açmamıştım. Öğretmenler sadece bana nasıl olduğumu soruyorlardı. Her şey üst üste gelmişti. O gün ilk kez cinnet geçirdim. Berata saldırdım, her şey o kadar hızlı oldu ki, kısa süre içinde Berat'ın yüzü kan içindeydi. Beni çekmeye çalışanlara da vurmaya başladım. Berat'ı bırakmıyordum.

Sanki annemin ölümünün suçlusu Berattı, sanki babamın bu hale gelmesinin sebebi Berattı. Hayır, Berat sadece yanlış konuşmuştu ve bende kendime artık hakim olamıyordum. Benliğimden uzaklaşıyordum.

Öğretmenler gelmiş zor ayırmıştı. Berat yerde ölü gibi hareketsiz yatıyordu. Yüzü gözükmeyecek durumdaydı. Hala saldırmaya çalışıyordum. Öğretmenler beni zorda olsa zütürmüştü. Deli gibi ağlamaya başladım. Neden bilmiyorum ama ağlıyordum.