Geçmiş yine gözlerimin önünden geçti. Müdür beni çağırmazdı, hayra alamet olmadığını düşündüm. Acaba birisi şikayet filan mı etmişti? Kızla ilişkimi filan mı öğrenmişlerdi. Beynimi bunlarla kemirirken müdürün odasına girdim. Yüzü asıktı.

"Buyrun hocam, beni çağırmışsınız." dedim.

"Oğlum." diye cümleye başladı. "Seninle hastaneye gideceğiz. Annen küçük bir kaza geçirmiş. Panik yapmana gerek yok. Ben konuştum." dedi ve yerinden kalktı. Gözlerimin içinin karıncalandığını hissettim.

"Nasıl." diye sorabildim sadece. "Oğlum, küçük bir kaza, sakin ol." dedi. Birlikte arabaya bindik. Tırnaklarımı yiyordum. Titriyordum. Gözlerim kararıyordu. Yol boğuklaşıyordu. Kalbimin nasıl attığını çok rahat şekilde duyabiliyordum en sonunda hastaneye geldik.

Müdür beni babamın yanına bıraktı. Babamı ilk kez o halde gördüm. Dayım, teyzem, halam hepsi oradaydı. Babam "Sarp." dedi. Bakışlarından anlamıştım bazı şeyleri küçük kardeşimin gözlerini ovalayarak ağlaması, teyzemi teselli etmeye çalışan dayım. Hepsi bana ne olduğunu anlatıyordu.