5 sene önce bugün, gece saatlerinde montuma sarılmış, banka kurulmuş yıldızları izliyordum. Kimliğim arka cebimde, rahattım. Polisten gizlenmeme gerek yoktu. Nasıl olsa çevirseler verecektim kimliği necisin napıyosun soruları sonra onlar yoluna, ben yoluma.

Geçmişi düşünüyordum. Sanırım 18 yaşını tek başına geçiren ender insanlardanım. Bu beni üzmüyordu. Aksine seviniyordum nedensizce, lisede ki ilk yıllarımı anımsadım. istemsiz bir tebessüm oluştu yüzümde, lisenin başlarında tertemiz kendi halinde takılan 2-3 arkadaşı olan o masum çocuklardan biriydim. Elimi paketime attım, son bir dal kalmıştı. Titreyerek dudaklarıma zütürdüm sigarayı, zor bela sigarayı yaktıktan sonra derince içime çektim ve düşünmeye devam ettim.

Bu tip çocuklar lisede hep ezilir. Bende onlardan bir tanesiydim, kendine güvenen, kendini üst görenler olur hep. Kendisini kanıtlamaya çalışırlar. iki tane insana güzel gözükmek için başkalarının onurunu gururunu kırarlar, işte. Bende onuru gururu kırılan insanlardan bir tanesiydim.

ilk senemde çok şey olmadı. Ben ev çocuğuydum. Eve gider gelirdim. Okulda olanlara da baş eğer, aman kavga olmasın derdim. Masum çocuktum. O günlerde dönmek istediğimi hissettim, ilk kez o zaman hissetmiştim öyle. Olmak istediğim kişi olmuş muydum? Evet, hatta daha fazlası. Fakat ben yanlış kişi olmak istemiştim.