uykumda beni öldürüverecek kabuslarım var kimseye söyleyemiyorum, gözümü kırpmaya korkar oldum.
yiyip içtiklerimle korkumu da yutup sindiririm sandım yedim de yedim,son lokma mideye düşmeden tekrar sardı bütün korkular. tükenen her sigaradan geriye dumanlar savruldu korkularımsa kül oldu düştü çalışma masama.
enkaz altında kalmış gibiyim, sıkıntılar sıktıkça sıkıyor ruhumu, patlamama izin vermeden acı çektiriyorlar, patlayıp parçalara ayrılsam rahatlarım diye düşünüyorum, belki bir-iki hücremde hala birazcık sevinç, birazcık da huzur kalmıştır kim bilir?

günlerce uykusuz kalsam belki geçer zannettiğim korkularımdan, kabuslarımdan kaçış olmadığını sadece yüz yüze geldiğimde anlayacağımı anlayamadım daha.

yüzünü görmediğim, oturduğu yerden bu yazıyı okuyan üç-beş adamdan başka bunları söyleyebileceğim kimsem de yok yanımda, olsa da söylemeye cesaretim mi var sanki.